Projekty A. Henrycha

Eupatoria 1894-1919
1. Первый дом М.И. Ходжаша,1895-1897, пл. Моряков, 2.
2. Жилой дом врача В.А. Туршу, ныне здание управления культуры и межнациональных отношений администрации города, 1896, ул. Революции, 63.
3. Гимназия мужская, 1896–1899, ул. Бартенева, 3.
Gimnazjum męskie, 1896-1899, ul. Bartieniewa 3.
4. Дом братьев Б. и Э. Бабаджан, 1898, ул. Революции, 29.
5. Дом нотариуса М.М. Поповича, 1899, набережная им. В. Терешковой, 22.
6. Дом купца И.И. Танагоза, 1899, ул. Революции, 18.
7. Жилой дом П.К. Антоновой, ныне здание Евпаторийского психоневрологического диспансера, 1907, ул. Гоголя, 18.
8. Дом-особняк И.Х. Ламброва, 1899, ул. Гоголя, 17.
9. Городская управа, 1900, ул. Караева, 4.
10. Гимназия женская, 1902, ул. Бартенева, 2.
Gimnazjum żeńskie, 1902, ul. Bartieniewa 2.
11. Гимназическая церковь во имя святых равноапостольных Кирилла и Мефодия, 1904, ул. Бартенева, 3.
12. Пушкинская аудитория, 1904, ул. Чернышевского, 3.
13. Приморская санатория, ныне санаторий «Приморский», 1906, ул. Дувановская, 6.
14. Второй дом М.И. Ходжаша, 1907, ул. Приморская, 2.
15. Дом Н.П. Кафаджи, 1907, ул. Дувановская, 21.
16. Дом П.Л. Давидова, ныне административное здание отдела МВД РФ по г. Евпатории, 1907–1908, ул. Пушкина, 5/20 (рис. 6б).
17. Синематограф «Лотос», ныне кинотеатр «Якорь», 1908, ул. Революции, 57 (рис. 6а).
18. Дом Ф.Х. Овчинникова, ныне здание администрации города Евпатории, 1908, пр. Ленина, 2.
19. Гостиница «Орион», ныне административное здание войск национальной гвардии РФ, 1908, ул. Матвеева, 2 (рис. 6ж).
20. Дом А.Л. Генриха, 1908–1910, ул. Кирова, 9.
21. Жилое здание, на 1-м этаже которого был первый в городе гастроном и аптека, ныне музей истории Крымской войны, 1908–1910, ул. Революции, 61.
22. Евпаторийский городской театр в соавторстве с архитектором П.Я. Сеферовым, 1910, пл. Театральная, 1. (Eupatoryjski Teatr Miejski wspólnie z architektem P. J. Seferowym, 1910, pl. Teatralny 1.)
23. Дом Е.К. Нахшунова – отделение Санкт-Петербургского международного коммерческого банка, 1910, ул. Караева, 1.
24. Городская богадельня им. Э.И. Дувана, 1911, пр. Ленина, 32.
25. Церковь во имя святого пророка Илии, 1911–1918, ул. Братьев Буслаевых, 5 (рис. 6д).
26. Дом Ю.М. Гелеловича, ныне здание музея, 1910–1912, ул. Дувановская, 11/2 (рис. 6в).
27. Синагога Егия Капай, 1911, ул. Просмушкиных, 34.
28. Купеческая синагога (перестройка), 1911, ул. Караимская, 29.
29. Жилой дом, ныне административное здание Детского клинического санатория МО РФ, 1912, ул. Дувановская, 21 (рис. 6е).
30. Жилой дом («дом с оленем»), 1912, ул. Бр. Буслаевых, 30/2 (рис. 6г).
31. Гостиница «Бо Риваж», ныне пансионат «Орбита», 1915–1916, ул. Революции, 43.
32. Управление Евпаторийского уездного по воинской повинности присутствия и уездного воинского начальника, конец XIX – начало XX века, ул. Дм. Ульянова, 4.
33. Новый бульвар с каменным зданием курзала и разнообразными элементами благоустройства
34. Три церковно-приходские школы Таврической губернии Евпаторийского уезда – Ак-Мечетской, Богайской и в городе Евпатории
35. Проект каменной лавки (магазина) на месте, принадлежащем Б.М. Гелеловичу на Базарной улице (ныне ул. Матвеева).
36. Проект каменных лавок (магазинов) на месте, принадлежащем евпаторийскому купцу Сарачу по ул. Фонтанной (ныне ул. Революции).
37. Проект двухэтажной постройки на месте, принадлежащем Обществу Попечения о бедных караимах в г. Евпатории (ул. Базарная).
38. Проект постройки хлебных амбаров на месте. Принадлежащем крестьянину Полтавской губернии Лохвицкого уезда А.С. Войтенко в квартале 47.
39. Проект на постройку флигеля во дворе, принадлежащем евпаторийскому купцу С.М. Бота (ныне ул. Караимская).
40. Проект перекрытия устраиваемого бассейна на Привозном базаре, 1895.
41. Проект постройки каменного одноэтажного дома на месте принадлежащем Евпаторийскому купцу Самуилу Борисовичу Каракозу, находящемуся в Евпатории во 2-ой части в квартале № 130, 1895.
42. Проект каменного дома евпаторийского купца Исаака Пашевича Синани в г. Евпатории, 1901.
43. Проект магазина М.И. Аваха в г. Евпатории, 1903.

Sporządziła: Viktoria Strunina

Polska 1919-1939

1. Rok 1924 - Kaplica Batalionu Chemicznego na Marymoncie obec. kościół Matki Bożej Królowej Polski
2. Rok 1926 - dwór drewniany w Czyżewie-Sutkach, własność Mariana i Antoniego Niemyskich;
3-17. Rok 1927-28 - Spółdzielnia Mieszkaniowa Pracowników Państwowych i Komunalnych "Wspólny Dach" w Warszawie - Młociny, 20 willi:

- Willa Moja Zosieńka, ul. Dzierżoniowska 12 skrz. Marii Ludwiki Gonzagi, wł.: dr Jerzy Nowak, zastępca dyrektora Banku Polskiego;
- Willa Mennówka, ul. Marii Ludwiki Gonzagi 8, wł. Naum Menn, projekt 1927 r.;
- tzw. Dom Generała nazywana też Żółtym Domem. Po wojnie mieszkał tam generał Ludowego Wojska Polskiego.
- Willa Ustronie Oleńki, ul. Dzierżoniowska 9;

- Willa Halka;

- Willa Biały Domek;

- Willa Joanna-Helena, wł.: rodz. Jeziorańskich; w l. 1942-43 Jeziorańska Joanna Helena

- Willa Jasny Dom (zwana też Willą Róż), ul. Wazów 1, skrzyżowanie z ul. Anny Jagiellonki, wł.: Antoni Ligęza-Stamirowski h. Półkozic.

- Willa Wspólny Dach, ul. Wazów 2;

- Willa Dworek Kaliski, ul. Wazów 6;

- Willa Dolcia, ul. Wazów;

- Willa Regina (pot. Reginówka), skrz. ul. Humanistów i Anny Jagiellonki;

- Willa rodziny Kuzniecow-Wajner z charakterystyczną wieżą;

- Willa Cecylia (pot. Gensówka) wł. Saweliusz Gens;

- Willa Tomaszówka Bohdanówka, ul. Anny Jagiellonki;

18-25. Rok 1927-28 - Mieszkaniowe Towarzystwo Spółdzielcze "Osiedle Wojskowe", Żoliborz, 8 domów, w tym:
- ul. Adolfa Dygasińskiego 3, 9, 10 i 16 wykonane wg jednego projektu
- ul. Mostowa - proj. domu dla 4 rodzin

26. Rok 1935-39 Kościół w Kazuniu Polskim
27. Rok 1935, ul. Gdańska 8 - właśc.: N. Zylbert
28. Rok 1935, ul. Miechowska 2-4 - właśc.: Julian Mickun
29. Rok 1935, ul. Dmochowskiego 2 i/lub 4 - właśc.: J. Mickun
30. Rok 1935, ul. Redutowa 3 - właśc.: M. Wasiak
31. Rok 1935 ul. Dobra 53 - właśc. Firma "Budopol"
32. Rok 1936, ul. Gostyńska 29 - właśc.: Srodkowska
33. Rok 1936, ul. Kazimierzowska 63 r. - kamienica Mordki Szlajna
34. Rok 1936, brak adresu - właśc.: W. Butowt - Andrzejkowski
35. Rok 1936, ul. Dobra 53 Schron przeciw gazowy (drugi adres Lipowa 3) - właśc. Firma Budopol
36-38. Rok 1936-37, ul. Koźmińska 13, 15 i 17 - właśc.: J. Mickun
39. Rok 1937, ul. Kręta 2 - właśc.: S. Tenenbaum
40. Rok 1937, ul. Miła 69 - właśc.: M. Białykamień
41. Rok 1937, Nowolipie 33 oficyna - właśc.: sukc. Dobrowolscy
42. Rok 1937, ul. Kopińska 4a - właśc.: Szmul Siemiatycki
43. Rok 1937, ul. Kopińska 32 - właśc.: Sp. Akc. Wspólnota Inżynieryjno-Budowlana
44. Rok 1938, ul. Smocza hip. 5747 r. Sochaczewskiej — wł.: J. Dukat
45. Rok 1938, ul. Kopińska 32 (Węgierska hip. 8562 przy Szczęśliwickiej) — wł. i wyk.: F-ma Wspólnota Inżyn.-Budowlana
46. Rok 1938, al. Wojska (Żoliborz) hip. 12219 r. Wyspiańskiego — wł.: młż. Zawadzcy,
47. Rok 1938, ul. Pańska 99 - właśc.: Steinbergowie,
48. Rok 1939, 3 garaże ul. Pańska 99 - właśc.: Steinbergowie,
49. Rok 1939, ul. Częstochowska 35 r. Dorotowskiej 36 - właśc. i wyk.: Przedsięb. bud. F. Bąkowski
50. Rok 1939, gar. podziemny, ul. Żelazna 101 - właśc.: E. Tenenbaumowa,
51. Rok 1939, ul. Wyspiańskiego 2, bud. gar. oraz przeb. ofic. - właśc.: K. Zawadzki

^{Na podst.:

* Przegląd Budowlany: 7,9,10,11/1935, 2,5,7,9,11/1936, 1,7,8,9/1937;}

^{* Biuletyn Przetargowy nr 31/1936, 56/1937, 23,47,50,54/1938, 9,11,34/1939;

* Księga pamiątkowa Inżynierów Cywilnych Polaków wychowanków Instytutu Inżynierów Cywilnych w Petersburgu, Warszawa 1937;}

^{* Mateusz Napieralski Wykład "Miasto Ogród Młociny. Rzecz o niespełnionym marzeniu" w ramach cyklu "Bielany bez tajemnic". Bielańska Fototeka 19.11.2019 r.;}

^{Zebrała: Bożena Czynszak}

Przebudowa Kaplicy Batalionu Chemicznego na Marymoncie
obec. kościół Matki Bożej Królowej Polski
ul. Gdańska 6a, Warszawa
Staraniem ks. Sopoćki w 1924 roku obiekt gruntownie przebudowano według projektu podpułkownika Henrycha. Wykonania projektu podjął się podpułkownik Pawłowski, a kierownikiem robót został porucznik Gruszczyński. Na ścianie frontowej wzniesiono niewysoką wieżyczkę dzwonniczą. Nowa fasada świątyni połączyła dwa style: klasyczny (tympanon) i barokowy (attyka z figurką Matki Bożej), przez co obiekt nabrał monumentalności. ¹⁾

^{Widok kaplicy w czasie I Wojny Światowej}

^{Kaplica pod koniec robót 11.11.1924}

^{Kaplica N.M.P. na Marymoncie w 1936 r.

Fotografia została opublikowana w Kurierze Literacko - Naukowym w 1936 roku nr 36 z 7.IX. Był to dodatek do Ilustrowanego Kuriera Codziennego nr 249 z 7.XI.1936 r. Autor nieznany. Ze zbiorów NAC}

^{kościół Matki Bożej Królowej Polski IV 2019, fot. Sylwia Uryga/Idziemy}

Dwór Niemyskich - Czyżew-Sutki, własność Mariana i Antoniego Niemyskich;
DWÓR. Wybudowany 1926 wg projektu arch. Adama Henrycha z Warszawy. Drewniany, konstrukcji zrębowej, pierwotnie tynkowany. Na planie prostokąta, parterowy, z mieszkalnym poddaszem. Elewacja frontowa dziewięcioosiowa, z trójosiową facjatką ponad częścią środkową. Układ wnętrz dwutraktowy, z sienią na osi i korytarzem rozdzielającym pomieszczenia części pn. Dach naczółkowy, kryty blachą, z trójkątnymi lukarnami akcentującymi osie skrajne. ²⁾W Czyżewie-Sutkach mieszkał Marian Niemyski. Drugi z braci, Antoni, mieszkał z rodziną w Dworze w Baczkach (woj. mazowieckie).
Dwór w Czyżewie-Sutkach w 1990 roku został zdemontowany i przetransportowany do Skansenu Kurpiowskiego im. Adama Chętnika w Nowogrodzie. Ze względu na zły stan zachowania, Generalny Konserwator Zabytków wydał decyzję o wykreśleniu pozostałości po dworze z rejestru zabytków i ewidencji Skansenu. Nie ma pewności co się z nim dalej stało.

Kolonia "Wspólny Dach" Młociny:

Willa "Moja Zosieńka", znajdująca się przy ul. Dzierżoniowskiej 12 (dawniej Dzierżoniowskiej 2) jest wpisana do rejestru zabytków jako obiekt Miasta-Ogrodu Młociny. Reprezentuje styl zwany dworkowym, nawiązujący do form architektury staropolskiej. Wyróżnia się narożnymi skarpami i dużym tarasem przy prawym boku oraz ryzalitem środkowym z wystawką piętra zwieńczoną trójkątnym szczytem z półkolistym oknem na poddaszu. ³⁾

Niszczejąca od lat Willa Moja Zosieńka (ul. Dzierżoniowska 12) to przedwojenna rezydencja doktora Jerzego Nowaka, znanego ekonomisty, zastępcy dyrektora Banku Polskiego, w młodości żołnierza Legionów Polskich. Czuła nazwa pochodzi od imienia żony bankiera . ⁴⁾

^{źródło: Mateusz Napieralski Wykład "Miasto Ogród Młociny. Rzecz o niespełnionym marzeniu" w ramach cyklu "Bielany bez tajemnic". Bielańska Fototeka 19.11.2019 r.}

[...] willa Mennówka (ul. Gonzagi 8 ) ze stróżówką należała przed wojną do Nauma Menna, przedsiębiorcy budowlanego. Ten okazały dom mieścił później siedzibę gminy Młociny, a także szkołę podstawową. ⁵⁾

^{źródło: Mateusz Napieralski Wykład "Miasto Ogród Młociny. Rzecz o niespełnionym marzeniu" w ramach cyklu "Bielany bez tajemnic". Bielańska Fototeka 19.11.2019 r.}

^{źródło: Mateusz Napieralski Wykład "Miasto Ogród Młociny. Rzecz o niespełnionym marzeniu" w ramach cyklu "Bielany bez tajemnic". Bielańska Fototeka 19.11.2019 r.}

willa Ustronie Oleńki

^{źródło: Archiwum Biura Stołecznego Konserwatora Zabytków}

Właścicielem opuszczonej obecnie Willi Róż (Jasny Dom, ul. Wazów 1) do 1938 r. był Antoni Ligęza-Stamirowski, znany działacz społeczny i ochotnik z czasów wojny polsko-bolszewickiej. Nazwa domu dawniej wiązała się z różanym ogrodem na posesji. Wśród dzikich chaszczy znajdziemy resztki starej fontanny. ⁶⁾

^{źródło: Mateusz Napieralski Wykład "Miasto Ogród Młociny. Rzecz o niespełnionym marzeniu" w ramach cyklu "Bielany bez tajemnic". Bielańska Fototeka 19.11.2019 r.}

^{źródło: Mateusz Napieralski Wykład "Miasto Ogród Młociny. Rzecz o niespełnionym marzeniu" w ramach cyklu "Bielany bez tajemnic". Bielańska Fototeka 19.11.2019 r.}

Willa Cecylia (ul. Wazów 22), zwana Gensówką, należała do Saweliusza Gensa, bogatego żydowskiego przedsiębiorcy z branży gumowej, zarządcy firm produkujących m.in. opony samochodowe. ⁷⁾

^{źródło: Mateusz Napieralski Wykład "Miasto Ogród Młociny. Rzecz o niespełnionym marzeniu" w ramach cyklu "Bielany bez tajemnic". Bielańska Fototeka 19.11.2019 r.}

Kamienice Juliana Mickuna, ul. Miechowska 2-4
Przegląd Budowlany 11/1935

[2-4] Kamienice Juliana Mickuna
Podwójną posesję, pierwotnie oznaczoną jako działki nr 2 i nr 1, wytyczono w 1927 w obrębie nieruchomości nr hip. 2995. W 1936 miasto wykupiło pas gruntu, w celu poszerzenia ul. Miechowskiej. Bliźniacze kamienice wystawiono pomiędzy listopadem 1935 a majem 1936, na podstawie proj. Adama Henrycha. Dom [2], na działce nr 2, odsprzedano jeszcze w 1936 Antoniemu Łempickiemu i w następnym roku wydzielono do osobnej hipoteki nr 12115. Dom [4] pozostał w rękach rodziny Mickunów, posiadających jeszcze kilka kamienic na pozostawionych sobie po parcelacji pobliskich działkach.
Usytuowanie w pierzei zabudowy zwartej, przyuliczne domy bliźniacze, utrzymywane w formach nawiązujących do wczesnego funkcjonalizmu, są trzypiętrowe i przynajmniej w części trzytraktowe, o ogniotrwałej konstrukcji, kryte niskimi dachami dwuspadowymi. W obu zespolonych, bardzo do siebie podobnych, pięcioosiowych elewacjach okna dwuskrzydłowe są nieco wydłużone, a trójskrzydłowe mają kształt leżących prostokątów. Obecna stolarka jest konglomeratem różnych typów okien, pochodzących z różnych okresów istnienia domu, ale w większości nowych. Elewacje są nieco zaniedbane, ale klatki niedawno zostały odnowione.
Dom [2] otrzymał okna trójskrzydłowe na drugiej i końcowej osi, przy czym tylko w pierwszym przypadku na piętrach są to porte-fenetry z balkonami bezwspornikowymi o balustradach złożonych z sześciu wąskich płaskowników krzyżujących się z kilkoma pionowymi prętami konstrukcyjnymi. Nieco jaśniejszy pas cokołowy zawiera w górnej partii, na danej osi, parę maleńkich kwadratowych wywietrzników. Gzyms koronujący jest dwustopniowy. Oś czwartą wyróżnia wąskie wejście poprzedzone dwoma znacznie wysuniętymi schodkami. Drzwi do sieni (współczesne, metalowe, przeszklone) osadzono w głębokiej wnęce przedsionka. Za nimi jest widoczna krótka, korytarzowa sień, w której zaprojektowano pieciostopniowy, występujący, wyrównawczy bieg schodów. Na górnym podeście sieni, po prawej, umieszczono jednoskrzydłowe drzwi. Głębiej ścianę zamykającą sień przepruto otworem przejścia na parter klatki schodowej. Tu prawą stronę podestu wypełniają jednoskrzydłowe, płytowe drzwi do mieszkania, natomiast po przeciwnej stronie jest widoczna trójkątna wnęka, której boki zawierają parę takich drzwi. Identyczna sytuacja powtarza się na piętrach, przy czym czwarte wejście do mieszkania znajduje się tam na wprost schodów, czyli odpowiada przejściu z sieni na parterze. Podesty półpięter są prostokątne, doświetlone oknami trójsegmentowymi (wstęgowymi), osadzonymi w pionowym pasie płyciny. Dolny bieg schodów dwubiegowych powrotnych prawostronnie sąsiaduje z równoległym korytarzykiem wylotowym, prowadzącym na podwórze i przeciętym kilkoma stopniami biegu zstępującego. Pod dolnym biegiem schodów głównych znajdują się jednobiegowe schody do piwnic i suteren. Schody i posadzki oblicowano szarym lastrykiem, a balustrady zasadniczo powtarzają rysunek balustrad balkonowych, ale równoległe do poręczy płaskowników są na przemian szersze i węższe.
Piecioosowa elewacja podwórzowa, podobnie jak frontowa jest zespolona z bliźniaczą, ale stanowi jej dokładne lustrzane odbicie. Środkową oś organizuje bardzo wydatny ryzalit z oknami dwuskrzydłowymi, powtórzonymi także na osiach skrajnych. Na czwartej osi występują trójskrzydłowe porte-fenetry, których balkony (balustrady jak od frontu) przylegają do bocznej ściany ryzalitu. Przy przeciwległym boku tegoż ryzalitu (druga oś) zaprojektowano pionowy pas płyciny, w którym osadzono międzykondygnacyjne okna klatki schodowej (wstęgowe - trzy trójsegmentowe i jedno dwusegmentowe) oraz tylne wejście (drzwi współczesne, metalowe, dwuskrzydłowe, przeszklone) poprzedzone pięcioma schodkami z murkiem policzkowym od strony pierwszej osi. Dwuskrzydłowe okna suteren są widoczne w pasie cokołowym, na pierwszej osi i w ryzalicie. Gzyms koronujący jest dwustopniowy, jak od frontu, ale w ryzalicie zastąpiony wysuniętą, szeroką listwą.
Dom [4] od strony frontu różni się od sąsiedniego innym rozmieszczeniem okien trójskrzydłowych, które tu występują na pierwszej i czwartej osi, a także wprowadzeniem balkonów na piętrach obu tych osi. Wejście (jw.) znajduje się na osi drugiej. Sień różni się od powyżej opisanej brakiem wejścia na górnym podeście, na klatce zaś, w ścianach bocznych poszczególnych kondygnacji, występuje lustrzany układ wejść, w stosunku do klatki domu sąsiedniego. Reszta - jw. Elewacja podwórzowa także stanowi lustrzane odbicie wcześniej scharakteryzowanej elewacji tylnej sąsiedniej kamienicy. Jedyną różnicę stanowi jednolity koronujący gzyms dwustopniowy na całej szerokości elewacji.
Bibliografia:
księgi hipoteczne posesji nr hip. 2925 oraz posesji nr 2/12115 ⁸⁾

Kamienica firmy "Budopol" ul. Dobra 53
Przegląd Budowlany 5/1936
Wybudowana w l. 1935-36 wg proj. Adama Henrycha. Czteropiętrowa, narożna, otrzymała siedmioosiową fasadę od strony D. i ośmioosiową od strony ul. Lipowej. Trójskrzydłowe okna, w osiach: drugiej, środkowej i szóstej elewacji głównej - zaopatrzono w balkony powyżej pierwszego piętra. Przejazd bramny zlokalizowany w pierwszej osi dzielony jest gurtami na cztery przęsła i ma posadzkę wyłożoną żółtymi płytkami terakoty. W elewacji płn. zastosowano wyłącznie okna trójskrzydłowe, w trzecim i szóstym przęśle - z balkonami. Dwie klatki schodowe z segmentowymi oknami dostępne są od strony podwórza. Kamienica otrzymała schron przeciwgazowy zaprojektowany przez Henrycha w 1936. ⁹⁾ W czasie okupacji hitlerowskiej działał tu warsztat mechaniczny, będący przykrywką dla tajnej drukarni. Kierował nim Franciszek Hynek (1897-1958) - znakomity pilot balonowy. W 1944 została uszkodzona. ¹⁰⁾
W czasie Powstania przy ul. Dobrej 53 róg Lipowej na Powiślu działał punkt sanitarny Zgrupowania "Konrad". Prowadziła go Irena Błasińska ps. "Rena". ¹¹⁾

^{Dobra 53 z dachu BUW - zdjęcia na FotoForum}^{| Gazeta.pl Dodano: 22.09.2008}
^{Dobra 53, Warszawa, 16.04.2011 - Fotopolska.Eu}

Schron przeciw gazowy
Przegląd Budowlany 9/1936

^{Lipowa 3, Warszawa, 16.04.2011 - Fotopolska.Eu}

Kamienice J. Mickuna, ul. Koźmińska 13, 15 i 17, Warszawa Śródmieście
Przegląd Budowlany 7/1936

[13] Kamienica J. Mickuna
Wzniesiona w l. 1936-37 wg proj. Adama Henrycha jako jeden z trzech niemal identycznych domów trzypiętrowych o czteroosiowych fasadach. Okna osi skrajnych są trójskrzydłowe, zaopatrzone w balkony o balustradach z pionowych prętów. Pozostałe okna mają po dwa skrzydła. W przyziemiu występują jedynie trzy osie, z których środkowa zawiera drzwi wejściowe z wysokim trójszprosowym nadświetleniem, głęboko osadzone w lekko wysuniętej, nakrytej listwowym gzymsem partii elewacji i ujęte zaokrąglonymi wegarami. Powojenne niestaranne remonty mogły zatrzeć ewewntualny detal architektoniczny (także w obu pozostałych domach). Trójosiowa elewacja tylna kryje na osi środkowej klatkę schodową, dostępną za pośrednictwem wejścia nakrytego betonowym daszkiem i obramionego zaokrąglonymi wegarami oraz płytami cementowymi imitującymi kamień. Okna osi bocznych powyżej przyziemia zaopatrzono w balkony o balustradach zmontowanych z poziomych prętów i płaskownika, zaokrąglonych od strony osi środkowej. Okna klatki są dwuskrzydłowe, zestawione we wstęgę. Stopnie schodów (także biegu wyrównawczego w przedsionku) oblicowano białym lastrykiem, a podesty wyłożono płytkami lastrykowymi tej samej barwy, obramowując je opaskami z czarnych płytek. Balustrada poręczy złożona jest z poziomych płaskowników.

[15] Kamienica J. Mickuna
Wzniesiona ok. 1936 wg proj Adama Henrycha jako drugi w szeregu trzech niemal identycznych budynków. Różnice w stosunku do domu [13] występują w partii elewacji tylnej pozbawionej balkonów, wstęgi okien klatki schodowej (zamiast niej zwykłe okna dwuskrzydłowe) oraz dekoracyjnego pbramienia wejścia (jest tylko daszek). Na podestach klatki zamiast lastrykowych płytek zastosowano drobne płytki terakotowe (tessery), koliste z obustronnymi łukowymi wycięciami, tworzące niebiesko-szarą szachownicę. Zachowały się drewniane dwuskrzydłowe drzwi przedzielające przedsionek (nieco odmienny w rzucie niż w domu [13]) w połowie długości.

[17] Kamienica J. Mickuna
Wzniesiona ok. 1936 wg projektu Adama Henrycha jest ostatnim w szeregu trzech niemal takich samych domów. Identyczna z dwiema pozostałymi w partii fasady, ma elewację tylną analogiczną do wyglądu elewacji domu [15]. Płytki podestów klatki schodowej ułożone są w szachownicę w kolorze żółtym i bordo, a balustrada poręczy zmontowana została z rzadko rozstawionych pionowych prętów. Rzut przedsionka jest taki sam jak w domu [15], ale brakuje drzwi dzielących go na dwie części. ¹²⁾

Miła 69 - właśc.: M. Białykamień
„18 stycznia 1943 r. w poniedziałek rano żandarmeria, SS i Ukraińcy otoczyli getto. Giterman mieszkał w getcie przy ul. Miłej 69, w domu urzędników Gminy, w którym mieszkańcy domu ledwo co ukończyli budowę schowka w piwnicy. Giterman nie zdążył się dowiedzieć, gdzie się ten schowek znajduje. Z rana wyszedł ze swego pokoju, aby zasięgnąć informacji o schowku. Na schodach spotkał kierownika szkoły „Tarbut” Rozenbluma oraz sekretarza Rady Żydowskiej Horensztejna i wdał się z nimi w rozmowę o nowinach z miasta. Giterman stał w kącie koło schodów, o krok od drzwi swego mieszkania. Nagle rozległ się strzał i Giterman upadł martwy na schody. Okazało się, że SS obstawiło dom i widząc grupę stojących 3 Żydów, nie myśląc długo, oddało strzał i zabiło Gitermana.” (s. 164)

Emanuel Ringelblum, Archiwum Ringelbluma. Konspiracyjne Archiwum Getta Warszawy, tom 29a Pisma Emanuela Ringelbluma z bunkra, oprac. E. Bergman, T. Epsztein, M. Siek, Warszawa 2018.
Nowa Panorama Literatury Polskiej » MIŁA 69

ul. Kopińska 4A, Warszawa Ochota
Przegląd Budowlany 1/1937, Wykaz zatwierdzonych budowli: 1166

Czynszówka, będąca własnością Szmula Siemiatyckiego i dziełem Adama Henrycha, została znacznie cofnięta w stosunku do pierzei starszej zabudowy, co zwiastowało zamiar poszerzenia Kopińskiej po tej stronie. Doszło do tego dopiero po wojnie w obliczu straszliwych zniszczeń, z których obronną ręką wyszła tylko grupa najnowocześniejszych kamie-nic. Przebudowa ulicy spowodowała jej rozszczepienie na dwie, niemal niezależne części. Najstarszy jej odcinek poszerzono po stronie północnej do fasady kamienicy nr 4A, a po stronie południowej aż do linii tylnych elewacji kamienic stojących przy sąsiedniej ul. Radomskiej. Począwszy od ul. Białobrzeskiej wytyczono prostoliniowe przedłużenie tak powiększonej arterii, toteż odchylony ku zachodowi przedwojenny fragment Kopińskiej stał się teraz jednym z ramion jej rozwidlenia i w po-równaniu z resztą sprawiał wrażenie zacisznego zaułka. W latach 90. usunięto tę dwoistość, przemianowując najmłodszy odcinek Kopińskiej na ul. Mieczysława Grzymały-Sokołowskiego. ¹³⁾

^{Kopińska 4a i 4b (po lewej), 21.11.2016 - Fotopolska.eu}

^{Kopińska 4a. Warszawaa Ochota. Widok od strony ulicy; 22.03.2020 - Fotopolska.eu}

Kamienica Steinbergów, ul. Pańska 99 Warszawa Wola
Biuletyn Przetargowy nr 54/1938 - kamienica i BP 11/1939 - 3 garaże.
Stropy Ackermana. Dach żelbetowy.

^{Widok z przodu przed remontem; zdjęcie: Ryszard Mączewski; źreódło: Fundacja Warszawa 1939}

^{Pańska 99. Widok od strony południowo-wschodniej; 2.01.2020 - Fotopolska.eu}

^{1) Strona Parafii Matki Bożej Królowej Polski

2) Katalog zabytków sztuki w Polsce. Seria Nowa. Tom IX, Zeszyt 2. Województwo łomżyńskie. Ciechanowiec, Zambrów, Wysokie Mazowieckie i okolice, PAN Warszawa 1986, str. 30

3) za: IWAW.PL , dostęp 2020-06-12

4) Mateusz Napieralski, Miasto-Ogród Młociny. Rzecz o niespełnionym marzeniu; Nasze Bielany nr 12/2019 str. 16

5) Mateusz Napieralski Wykład "Miasto Ogród Młociny. Rzecz o niespełnionym marzeniu" w ramach cyklu "Bielany bez tajemnic". Bielańska Fototeka 19.11.2019 r.

6) Mateusz Napieralski, Miasto-Ogród Młociny. Rzecz o niespełnionym marzeniu; Nasze Bielany nr 12/2019 str. 16

7) Mateusz Napieralski, Miasto-Ogród Młociny. Rzecz o niespełnionym marzeniu; Nasze Bielany nr 12/2019 str. 16

8) Jarosław Zieliński, Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, Tom 11. Miechowska-Myśliwiecka, str. 11-12

9) Jarosław Zieliński, Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 3. Dmochowskiego - Furmańska, str. 25-26

10) Ulice Twojego Miasta | Warszawa | Dobra

11)}^{Szpitale Polowe 1944 - Punkt sanitarny Dobra 53

12) Jarosław Zieliński, Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, Tom 6. Śródmieście historyczne. Kępna-Koźmińska. str. 294-295

13) Jarosław Zieliński: Z dziejów Ochoty. Ulica Kopińska; Ochotnik nr 37 04/2008}